Bir süredir kendimi izole ederek yazı yazıyorum ve kendimi çekinmeden ortaya koyuyorum. Yazı yazarken boşlukta yazılan ben, bazen acıklı, bazen güçlüydüm. Çeşitli benliklerime bakarken nasıl yaşamak istediğimi, hangi düşüncelerle yaşadığımı açıkça gördüm. Bu süreç biraz utanç vericiydi ama sonuçta kendimi daha çok sevme sürecine dönüştü.

Her gün yazı yazma zamanı benim için değerli bir iç gözlem anıydı. Bir yazı yazmak bazen iki üç saatimi alıyordu. Çünkü geçmişteki yaralarımı yüzeye çıkarma işlemi aynı anda gerçekleşiyordu. Bu yaralar kolay kolay unutulmuyordu ve ben onlarla yüzleşmekten korkuyordum. Ancak yazmak her zaman kendimi anlama ve ifade etmenin değerli bir yoluydu. Karşılaştığım duyguların girdabının içinde kendimi anlama ve kabullenmeyi öğrendim.

Günlük yazılarımla kendi özgürlüğümün günlüğü kendiliğinden tamamlandı. Geçmişteki acıları tek tek çıkarıp, o yaralara bakarak onlardan yavaş yavaş uzaklaştım. Yazmak sadece ifade etmek değil, benim için bir iyileşme aracı oldu ve bu süreçte kendimi daha derinlemesine anladım.

O zamanlar da şimdi de yazmak her zaman kendimi anlama ve ifade etmenin değerli bir yoluydu. Günlük kayıtlarımda kendimi buluyorum ve bu süreç beni iyileştiriyor ve büyütüyor. Kendi özgürlüğümün günlüğünü yazmaya devam etmek istiyorum. İçinde her zaman gerçek benliğimi bulmayı ve kendimi sevmeyi öğrenmeyi umuyorum. Ve bu sevgiyi başkalarıyla paylaşmayı umuyorum.