Belirsiz Gelecek, İçinde Tutku Çiçek Açan

Yeni bir meydan okuma her zaman sadece heyecan verici mi olur?

Hayır.

Yazmak da dahil olmak üzere yeni bir şeye girişmek hiç de kolay değildir, bunu hepimiz biliyoruz. Meydan okumayı tereddüt etmemizin birçok nedeni vardır, ancak bunlardan biri de 'denemede başarısız olursam ne olur?' korkusudur.

Meydan okumadan önce 'başarabilirim' umuduna sahibizdir, ancak başarısızlık olasılığı karşısında bu umut bile paramparça olabilir diye korkarız. Ancak, hareket etmezsek başarısızlığı bile deneyimleyemeyiz.

Birçok insan yazmak ister, ancak yazmayı sevmelerine rağmen bu tutkularını bastırarak yaşarlar. Seçtikleri şeyde karşılaşacakları gelecekteki endişeyi kaldıramazlar.

Ancak bazıları 'ilk denemede başarı beklenmez' inancıyla başarısızlıktan korkmadan sessizce ilerler. Peki kim başarılı olur? Cevabı söylememe gerek yok.

Belirsizlik yüzünden meydan okumayı mı reddedeceğiz, yoksa belirsizlik içinde bile kendi anlamımızı mı arayacağız?

Bu çatışma içinde bile cesaret edip ilerlediğimizde, belirsizlik yüzünden başlattığımız meydan okumada hak edilmiş bir ödül elde edeceğiz. Son zamanlarda okuduğum <Yangsu İnsan> (Yangsuinnsan) kitabı şöyle der.

"Seçmeme yöntemi ile anlık endişeyi ortadan kaldırabilirsiniz. Ancak böyle yaparak tatmin duygusu elde edemezsiniz. Çünkü seçmezseniz istediğiniz hayatı yaşayamazsınız."(s.127)

Bu sözlere derinden katılıyorum. Korktuğumuz için seçmezsek, anlık rahatlığı koruyabiliriz, ancak seçtiğimizde elde edebileceğimiz tatmin duygusunu asla deneyimleyemeyiz.

Ben her zaman meydan okumayı ve başarısızlığı korkmadan kucaklayan, yazma tutkusunu hayatında çiçeklendirebilen bir yaşamı desteklerim.

Baştan mükemmel olmak zorunda kalma baskısını bırakıp, başarısız olsak bile yeniden denemek veya farklı bir yol bulmak gibi hafif bir zihinle meydan okuyan bir hayat her zaman güzeldir.

Başarısızlıktan korksak bile sürekli meydan okuyan bir görünüm sonunda birçok insana ilham verecektir.

Kendi tutkusunu takip ederek meydan okuyan bir hayat. Başarısızlıktan korkmayan ve bu süreçte öğrenen ve büyüyen bir hayat. Bu hayatın kendi başına yaşamaya değer olduğuna inanıyorum, çünkü korkutucu olsa bile meydan okuyan birini gördüğümüzde, yaşanmış değerin verdiği heyecanı hissederiz.