Geriye baktığımda, durumis'e yazı yazma nedenlerimden biri 'tembellik'ti. Tembelleşen benliğimi düzeltmek ve daha uzun süre bir yaratıcı olarak mutlu olmak istediğim için durumis'i buldum.

Bilmeden tembelleşen benliğimi görünce bazen şaşırıyor, bazen de iğreniyordum. Sürekli yazı yazdığım şu anda, tamamen çalışkan biri miyim diye sorarsanız? Bilmiyorum. Bedenimin %70'inin tembellikten oluştuğunu düşünüyorum.

İlginç bir şekilde, tembelliğimin beklenmedik bir nimet olarak durumis'e yazı yazma sayımı artırdığını fark ettim. Tembelliğim sayesinde büyüyorum. Ancak hayalimi gerçekleştirmek için bu tembelliği biraz da olsa bastırmam gerektiğini de biliyorum. Bir süreliğine tembelliği %5 civarında azaltmak istiyorum.

Bunun nedeni, tembelliği tamamen reddetmek değil, onu kontrol ederek olumlu yönde ilerlemek istemem. Tembellik gibi bir özelliği sıradan bir insanın bir parçası olarak kabul ederek, bunu aşma çabasıyla kendi yaratıcılık faaliyetlerime olumlu etkiler sağlayabileceğime inanıyorum. (Gerçekten!)

Tembelliği değersiz gören kişiler de olabilir, ancak sonunda bu tembelliği aşma çabasıyla hiçbir şeyden bir şeyler yarattığını görünce, tembelliğin tamamen kötü bir şey olmadığını düşünüyorum. O halde onu iyi bir şekilde kullanmaktan başka seçeneğimiz yok.

▶ Genel olarak insanlar 'tembelliği' olumsuz bir şey olarak görür. Tembel ve ağır hareket eden bir insanı, toplumsal olarak üretken olmayan bir şeyi hayal eder. Bu yüzden ondan kaçınmalı ve kesinlikle bu yüzden öyle olmamalıyız diye düşünürüz. Ancak Duchamp, 'tembelliği' genel kavramdan farklı olarak gördü. Kendini dikkatlice inceleyerek düşününce, iç dünyasının derinliklerinde 'tembellik'in 'devasa' bir şekilde yerleştiğini fark etti. Bunun için utandı veya görmezden gelmeye çalışmadı. Aksine, bu gerçeği dürüstçe kabul etti.

~Değersiz bir şey olarak görerek görmezden gelsek bile, insanın temel özelliklerinden biri olan tembellik, iç dünyamızda açıkça mevcuttur.

-Cevat Çoban, Hayat Sanatla Işıltılı