ความแตกต่างระหว่างความเย่อหยิ่งและความภาคภูมิใจ

ไม่ว่าจะเป็นภาพวาดหรือข้อความ เมื่อเราแบ่งปันผลงานของตัวเองให้ผู้อื่นฟัง แนวโน้มของการโอ้อวดที่ซ่อนอยู่ในนั้นเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ในกรณีนี้ สิ่งสำคัญคือการแยกแยะว่าความโอ้อวดนั้นเกิดจากความเย่อหยิ่งหรือความภาคภูมิใจที่แท้จริง

คนที่เย่อหยิ่งมักแสดงเจตนาที่จะอวดผลงานของตัวเองอย่างชัดเจน ซึ่งจะเห็นได้ชัดเจนจากการสนทนา ในทางกลับกัน การโอ้อวดของคนที่ภาคภูมิใจนั้นเกิดจากความภาคภูมิใจและความรู้สึกขอบคุณที่แท้จริงต่อความสำเร็จของตนเอง

ความแตกต่างนี้ส่งผ่านไปยังผู้ฟังอย่างชัดเจน เนื่องจากความเย่อหยิ่งมุ่งเน้นไปที่การยอมรับภายนอกและสายตาของผู้อื่นเป็นหลัก ในขณะที่ความภาคภูมิใจให้ความสำคัญกับความพึงพอใจภายในและการบรรลุเป้าหมายในตนเองมากกว่า

สุดท้ายแล้ว ความแตกต่างเพียงเล็กน้อยระหว่างความเย่อหยิ่งและความภาคภูมิใจเมื่อเราแบ่งปันความสำเร็จของตัวเองนั้นขึ้นอยู่กับว่าเรามุ่งเน้นไปที่คุณค่าใดมากกว่ากัน หากเราจริงใจที่จะรักความสำเร็จของตัวเองและหวงแหนบทเรียนและประสบการณ์ที่ได้เรียนรู้จากกระบวนการนั้น นั่นคือความภาคภูมิใจที่ถูกต้องและจะส่งผลดีต่อผู้อื่นด้วย

▶ ความเพ้อฝันที่คาดหวังจากจิตใจของผู้อื่นที่เราไม่รู้จักเลยนั้นทำให้เราเป็นทุกข์ เราควรจะไม่สนใจว่าคนอื่นจะพูดอะไรมากกว่านั้น ที่พื้นฐานนั้นมีกิเลสและความยึดติดอยู่

▶ หากความเย่อหยิ่งเป็นความปรารถนาที่จะได้รับคำชมเชยจากผู้อื่นมากกว่ารูปลักษณ์ที่แท้จริงของตนเอง ความภาคภูมิใจคือความมั่นใจที่แน่วแน่ในจุดแข็งที่มีอยู่ของตนเอง หากความเย่อหยิ่งเป็นความหวังที่คาดหวังจากใจผู้อื่น ความภาคภูมิใจคือการประเมินตนเองในระดับสูงโดยตรงจากใจของตนเอง ทุกคนสามารถมีได้หากมีความมั่นใจในจุดแข็งและคุณค่าของตนเอง

▶ ความภาคภูมิใจที่ไม่สั่นคลอนซึ่งเป็นการยอมรับคุณค่าของตนเองนั้นมีความสำคัญที่สุดในเงื่อนไขของความสุข

-คังยงซู, ฌ็อง-ปอล ซาร์ตร์ อายุสี่สิบ