มองย้อนกลับไป เหตุผลหนึ่งที่ฉันเริ่มเขียนใน durumis คือ 'ความเกียจคร้าน' ฉันพบ durumis เพราะอยากจะดึงตัวเองออกจากความเกียจคร้าน และ อยากเป็นคนสร้างสรรค์ที่รู้สึกมีความสุขต่อไปอีกนาน

ฉันรู้สึกประหลาดใจ และรู้สึกไม่ดีกับตัวเองที่กำลังกลายเป็นคนขี้เกียจโดยไม่รู้ตัว ฉันถามตัวเองว่าตอนนี้ที่ฉันเขียนอย่างต่อเนื่อง ฉันเป็นคนที่ขยันอย่างสมบูรณ์แบบหรือเปล่า? อืม... ฉันคิดว่าร่างกายของฉันประกอบด้วยความเกียจคร้าน 70%

น่าแปลกที่ความเกียจคร้านของฉันกลายเป็นพรอันล้ำค่าที่ทำให้ฉันเขียนใน durumis บ่อยขึ้นเรื่อยๆ ฉันกำลังเติบโตเพราะความเกียจคร้าน แต่ฉันก็รู้ว่าเพื่อให้บรรลุความฝันของฉัน ฉันต้องลดความเกียจคร้านนี้ลงบ้าง ฉันอยากลดมันลงประมาณ 5% ในช่วงนี้

นี่ไม่ใช่การปฏิเสธความเกียจคร้านโดยสิ้นเชิง แต่เป็นการควบคุมความเกียจคร้านเพื่อก้าวไปข้างหน้าในทางบวก ฉันเชื่อว่าการยอมรับความเกียจคร้าน เป็นส่วนหนึ่งของมนุษย์ธรรมดา และพยายามเอาชนะมัน จะส่งผลดีต่อการสร้างสรรค์ของฉัน (จริงๆ!)

อาจจะมีคนมองว่าความเกียจคร้านเป็นสิ่งที่ไร้ค่า แต่เมื่อเห็นว่าความพยายามเอาชนะความเกียจคร้านนั้นสร้างสรรค์สิ่งใหม่จากความว่างเปล่า ได้ ฉันก็คิดว่าความเกียจคร้านไม่ใช่สิ่งที่เลวร้ายเสมอไป ดังนั้นเราจึงต้องใช้มันให้เกิดประโยชน์

▶ โดยทั่วไป คนจะมองว่า 'ความเกียจคร้าน' เป็นสิ่งที่ไม่ดี พวกเขาคิดถึงคนขี้เกียจและเชื่องช้า ซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่ก่อให้เกิดประโยชน์ต่อสังคม ดังนั้นมันจึงเป็นสิ่งที่ควรหลีกเลี่ยง และโดยทั่วไปแล้วมักคิดว่าตัวเองไม่ควรเป็นแบบนั้น แต่ดูชองมอง 'ความเกียจคร้าน' ในแง่มุมที่แตกต่าง จากความคิดทั่วไป เขาได้มองดูตัวเองอย่างถี่ถ้วนและไตร่ตรองผลที่ได้ เขาตระหนักว่า 'ความเกียจคร้าน' อยู่ 'ลึกซึ้ง' ในจิตใจของเขา เขาไม่ได้รู้สึกอายหรือพยายามจะหลีกเลี่ยงมัน แต่กลับยอมรับความจริงอย่างตรงไปตรงมา

~แม้ว่าจะพยายามมองข้ามและเพิกเฉยต่อสิ่งที่ไร้ค่า แต่ความเกียจคร้านซึ่งเป็นส่วนพื้นฐานของมนุษย์นั้นยังคงดำรงอยู่ภายในตัวเรา

- โช วอนแจ, ชีวิตคือศิลปะที่ส่องแสง