การเขียนเพื่อเอาชนะความเกียจคร้าน

ถ้ามองย้อนกลับไป หนึ่งในเหตุผลที่ฉันเริ่มเขียนในดูรุมิสก็คือ 'ความเกียจคร้าน' นั่นเอง ฉันอยากแก้ไขตัวเองที่เริ่มเฉื่อยชา และอยากเป็นผู้สร้างสรรค์ที่มีความสุขต่อไปในระยะยาว จึงได้มาพบกับดูรุมิส

บางครั้งฉันก็รู้สึกประหลาดใจกับตัวเองที่เริ่มเกียจคร้านโดยไม่รู้ตัว และบางครั้งก็รู้สึกไม่ชอบมันเลย ปัจจุบันฉันเขียนบทความอย่างต่อเนื่อง แต่ถ้าถามว่าฉันเป็นคนขยันอย่างสมบูรณ์แบบหรือเปล่า? ก็คงไม่แน่ใจ รู้สึกเหมือนร่างกายของฉันประกอบไปด้วยความเกียจคร้านถึง 70% เลยล่ะ

ที่น่าแปลกใจก็คือ ความเกียจคร้านของฉันกลับกลายเป็นพรที่คาดไม่ถึง ทำให้ฉันเขียนบทความในดูรุมิสมากขึ้นเรื่อยๆ ฉันกำลังเติบโตเพราะความเกียจคร้าน แต่ฉันก็รู้ว่าเพื่อให้บรรลุความฝัน ฉันต้องลดละความเกียจคร้านลงบ้าง สักประมาณ 5% ในช่วงนี้ก็พอ

เพราะฉันไม่ได้ปฏิเสธความเกียจคร้านโดยสิ้นเชิง แต่ฉันอยากควบคุมมันและก้าวไปข้างหน้าในทางที่ดี ฉันยอมรับว่านิสัยขี้เกียจเป็นส่วนหนึ่งของมนุษย์ธรรมดา และเชื่อว่าการพยายามเอาชนะมันจะส่งผลดีต่อการสร้างสรรค์ผลงานของฉัน (จริงนะ!)

อาจจะมีบางคนที่มองว่าความเกียจคร้านไร้ค่า แต่เมื่อเห็นว่าความพยายามเอาชนะความเกียจคร้านนั้นสามารถสร้างสรรค์สิ่งใหม่ๆ จากความว่างเปล่าได้ ฉันก็เริ่มคิดว่าความเกียจคร้านก็ไม่ได้เลวร้ายเสมอไป ดังนั้นเราต้องใช้มันให้เป็นประโยชน์

▶ โดยทั่วไปแล้ว ผู้คนมักมองว่า 'ความเกียจคร้าน' เป็นสิ่งที่ไม่ดี มองว่าเป็นคนขี้เกียจ เฉื่อยชา และไม่ก่อให้เกิดประโยชน์ต่อสังคม ดังนั้นจึงควรหลีกเลี่ยง และไม่ควรเป็นเช่นนั้น แต่ดูช็องกลับมอง 'ความเกียจคร้าน' ในมุมที่แตกต่างจากแนวคิดทั่วไป เขาได้ไตร่ตรองตัวเองอย่างละเอียดถี่ถ้วน และพบว่า 'ความเกียจคร้าน' นั้น 'ฝังรากลึก' อยู่ในจิตใจของเขาอย่างมาก เขาไม่ได้รู้สึกอับอายหรือพยายามหลีกเลี่ยงมัน แต่กลับยอมรับความจริงนั้นอย่างตรงไปตรงมา

~แม้ว่าเราจะพยายามปฏิเสธและมองข้ามมันไปอย่างไรก็ตาม ความเกียจคร้านซึ่งเป็นหนึ่งในพื้นฐานของจิตใจมนุษย์ก็ยังคงอยู่ภายในตัวเราอย่างแน่นอน

-โจวอนแจ, ชีวิตคือศิลปะที่เปล่งประกาย