ชีวิตคน เปรียบดั่งการพลิกผัน - เหตุผลที่คุณทุกข์ใจ

เหมือนฟ้าเปิดรั่วหรือเปล่า ที่นี่ฝนตกหนักไม่หยุดมาหลายวันแล้ว ฉันนั่งอยู่บนขั้นบันไดต่ำๆ ฟังเสียงฝนพร้อมกับคลี่จดหมายของเธอออกมา

หมึกที่ซึมซับอยู่ทั่วกระดาษจดหมายดูคล้ายกลีบดอกไม้ที่ถูกฝนชะล้างเลือนราง คำพูดที่ออกมาจากใจเธอส่งผ่านมาถึงฉันแม้จะอยู่คนละฟากของกระดาษแผ่นบางๆ

ราวกับว่าแม้แต่เสียงฝนก็เบาลง เสมือนทั้งโลกกำลังตั้งใจฟังเรื่องราวของเธอ

'ทำไมชีวิตของเราถึงมีเรื่องร้ายๆ เกิดขึ้น ทำไมเราถึงต้องเจอคนไม่ดีแล้วต้องทนทุกข์ทรมาน?' คำพูดของเธอทำให้ฉันนึกถึงเรื่องราวต่างๆ ในอดีตเช่นกัน

เธอพูดว่าฉันเป็นคนดูสดใสเกินไป แต่ฉันก็มีช่วงเวลาที่เปล่งแสงน้อยกว่าเทียนไขเช่นกัน นี่เป็นความลับที่ไม่มีใครรู้ ฉันเองก็เคยรู้สึกท้อแท้กับตัวเองว่า 'หรือว่าฉันเป็นคนไม่ดี เลยทำให้เกิดเรื่องร้ายๆ ขึ้น'

แต่คนเรามันก็ต้องมีช่วงเวลาที่อ่อนแอและสงสัยตัวเองบ้างแหละ การผ่านพ้นช่วงเวลาแห่งความมืดมิดเหล่านั้นไปได้ ก็เปรียบเสมือนของขวัญแห่งความเติบโตที่ได้รับ

"ถ้าฉันเป็นคนดี ฉันก็ควรจะได้เจอคนดี แต่ฉันรู้สึกว่าความทุกข์ยากทั้งหมดเป็นความผิดของฉัน"

เธอพูดแบบนั้น แต่ลองคิดดูดีๆ สิ มันไม่แปลกหรือไง ที่ทำให้เธอเจ็บปวดคืออีกฝ่าย ไม่ใช่ตัวเธอเอง เธอพยายามทำตัวดีที่สุดแล้ว

เราจะโทษเธอได้อย่างไร ในเมื่ออีกฝ่ายไม่สุภาพ

ฉันคิดว่าไม่ใช่แบบนั้นหรอก เราควบคุมได้แค่ตัวเองเท่านั้น พฤติกรรมและทัศนคติของคนอื่นขึ้นอยู่กับตัวตนของเขาเอง

และชีวิตมันสั้นเกินกว่าที่จะรู้สึกผิดหรือท้อแท้เพราะคนที่ไม่มีมารยาทเลยสักนิด ฉันไม่อยากให้เธอต้องทุกข์ใจเพราะคนไม่ดี

เธอพูดว่าเธอได้รับแต่บาดแผล จนรู้สึกว่าชีวิตไม่มีความสุขและไม่มีการเติบโต แต่ลองคิดดูดีๆ สิ เหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้เธอได้รู้จักขอบเขตของตัวเองมากขึ้น

ซูซุกิ ยูสึเกะ ผู้เขียนหนังสือ 《ชีวิตไม่ยาวนานพอที่จะทนอยู่กับสิ่งที่ไม่ชอบ》 กล่าวว่า "ยิ่งเราไวต่อการรุกรานจากผู้อื่นมากเท่าไหร่ เราก็ยิ่งรู้ว่าเราไม่ชอบอะไร ไม่ต้องการอะไร และสิ่งที่ทำให้เรารู้สึกสบายใจและปรารถนาคืออะไร"

เมื่อมองย้อนกลับไป ฉันก็เคยเป็นแบบนั้นเหมือนกัน ฉันเคยบ่นว่าไม่ชอบคนที่ไม่รู้จักขอบคุณ แต่พอเจอคนหน้าด้านที่ไม่รู้จักขอบคุณคนอื่น ทั้งๆ ที่คนอื่นช่วยเหลือเขา ฉันก็เลยรู้ตัวว่า 'อ๋อ ฉันไม่เข้ากันกับคนที่ไม่มีมารยาทเลย' และหลังจากนั้นก็ไม่คบค้าสมาคมกับคนแบบนั้นอีก

อย่างที่เธอรู้ คนที่พูดแบบนั้นส่วนใหญ่ไม่ค่อยรู้สึกขอบคุณใครจริงๆ หรอกนะ เหมือนกับพวกมิจฉาชีพที่พูดว่า 'ถึงแม้ว่าผมจะเป็นมิจฉาชีพ แต่ว่า~'

พออ่านจดหมายของเธอจบ ฉันก็เริ่มคิดแบบนี้ขึ้นมา

บางทีการที่เธอต้องเจ็บปวดและเหนื่อยล้าเพราะคนอื่น อาจจะเป็นเหมือนการที่เราต้องเจอฝนตกหนักสักพักเพื่อที่จะได้เจอคนที่ดีกว่าก็ได้ รุ้งกินน้ำก็จะปรากฏขึ้นหลังจากฝนตกหนักเท่านั้น

เราอาจจะเปลี่ยนแปลงใครไม่ได้ แต่เรามีสิทธิ์เลือกที่จะคบค้าสมาคมและสื่อสารกับใครก็ได้ ฉันเชื่อว่าความเจ็บปวดและความเศร้าโศกที่เธอประสบพบเจอเป็นเพียงฝนตกหนักเพียงชั่วครู่เพื่อที่จะได้พบเจอกับคนที่ดีกว่า

อย่าลืมนะว่า การที่เราเจอเรื่องร้ายๆ และเจอคนไม่ดีบ่อยๆ เป็นสัญญาณว่าเราจะได้เจอเรื่องดีๆ และเจอคนดีๆ ในไม่ช้า รุ้งกินน้ำของเธอจะต้องมาถึงในเร็ววันนี้

ท้ายจดหมาย

ฉันจะเขียนเรื่องอื่นๆ มาเล่าให้ฟังอีกทีในจดหมายฉบับหน้า ขอให้มีความสุขเหมือนดวงดาวที่ส่องแสงระยิบระยับนะ

สำนวนสุภาษิตที่สืบทอดมาจากหนังสือไห่หนานจื่อ (淮南子) ของราชวงศ์ฮั่นตะวันตก ความหมายโดยตรงคือ 'ม้าของคนชราในเขตแดน' และเมื่ออธิบายก็คือ 'โชคชะตาของมนุษย์ ไม่ว่าจะเป็นความสุขหรือความทุกข์ มีปัจจัยหลายอย่างที่ส่งผล จึงยากที่จะคาดเดาหรือสรุปได้' พูดให้เข้าใจง่ายๆ ก็คือ 'ไม่รู้ว่าชีวิตจะสุขหรือทุกข์อย่างไร'

โดยทั่วไปจะใช้ในรูปแบบ 'ชีวิตร้อยแปด' หรือ 'ชีวิตคนเราร้อยแปด' หมายถึงเรื่องราวของชีวิตนั้น เปรียบได้กับม้าของคนชราในเขตแดน
-ที่มา : นามูวิกิ