![translation](https://cdn.durumis.com/common/trans.png)
นี่คือโพสต์ที่แปลด้วย AI
ไม่ว่าจะยุ่งแค่ไหน ฉันก็ยังคิดถึงเธออยู่
- ภาษาที่เขียน: ภาษาเกาหลี
- •
-
ประเทศอ้างอิง: ทุกประเทศ
- •
- ชีวิต
เลือกภาษา
สรุปโดย AI ของ durumis
- เวลาผ่านไปเร็วมาก ฤดูร้อนก็มาถึงแล้ว แม้ในชีวิตประจำวันที่ยุ่งเหยิง แต่กลิ่นอายของชีวิตก็เข้มข้นขึ้น
- ผู้เขียนเล่าถึงกระบวนการเอาชนะความยากลำบากในชีวิตและเข้มแข็งขึ้นผ่านเหตุการณ์ที่ผ่านมา และกำลังจะนำประสบการณ์เหล่านี้มาใส่ในงานเขียน
- โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องราวของภรรยาผู้โกหกถูกกำหนดให้เป็นตัวละครร้ายในนิยาย และผู้เขียนกำลังใช้เรื่องราวนี้ในการสร้างสรรค์ผลงาน และต้องการ เปลี่ยนความเจ็บปวดให้กลายเป็นศิลปะเพื่อสร้างชีวิตให้กลายเป็นศิลปะ
เมื่อไหร่ฤดูร้อนถึงจะมาถึงกันนะ เวลาผ่านไปเร็วเหลือเกิน ฉันรู้สึกเหมือนไม่ได้สัมผัสกับฤดูกาลเลย แม้กระทั่งเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา ฉันคิดจะถามไถ่สารทุกข์สุขดิบของเธอ แต่ก็ต้องหยุดมือไป ฉันมั่นใจว่าเธอคงสบายดี
ถึงแม้ชีวิตประจำวันจะวุ่นวาย แต่กลิ่นอายแห่งชีวิตก็ยิ่งเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ เมื่อมองย้อนกลับไป ฉันพบว่ามีเรื่องดีๆ มากมายที่น่าขอบคุณ แต่ฉันก็ได้เจอทั้งคนแปลกๆ และเหตุการณ์แปลกๆ มากมายด้วย แต่เธอก็รู้ดี ใช่ไหม ว่าสิ่งที่ฆ่าฉันไม่ได้ จะทำให้ฉันแข็งแกร่งขึ้น ฉันพร้อมที่จะบันทึกเรื่องราวของตัวเอง ตั้งแต่ช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุด ไปจนถึงช่วงเวลาที่ดีที่สุด
จำได้ไหม ที่เราเคยพูดกันว่า ทุกสิ่งที่เราเผชิญจะกลับมาโลดแล่นอย่างมีชีวิตชีวาในบทความของเรา ในตอนนั้น มันใกล้เข้ามาแล้ว
หญิงสาวกับช่อดอกเดซี่ (1897)_จูเลส-ซิริล คาเว (ฝรั่งเศส, 1859–1940)
ฤดูกาลที่กำลังไหลผ่านไปเร็วๆ นี้จะทำให้ฤดูร้อนที่ร้อนอบอ้าวเข้มข้นขึ้น ฉันรู้สึกว่าฤดูร้อนนี้จะเป็นฤดูกาลที่เราเติบโตขึ้น ทั้งเธอและฉัน ต่างก็รอคอยที่จะได้เล่าเรื่องราวให้กันฟัง
น่าเสียดายที่ฉันต้องกลับไปใช้ชีวิตประจำวันอันวุ่นวายอีกครั้ง แสงแดดของต้นฤดูร้อนขอร้องให้ฉันพักผ่อนสักหน่อย แต่ฉันมีงานที่ต้องทำเสมอ ฉันหวังว่าวันของเธอจะเต็มไปด้วยความสุขอย่างเงียบๆ
หมายเหตุ
จำเรื่องภรรยาคนโกหกที่ฉันเล่าให้ฟังเมื่อไม่นานมานี้ได้ไหม? ลองจินตนาการดูว่าถ้าเธอเป็นตัวร้ายในนิยาย ฉันอยากรู้ว่าเธอจะมีสีหน้าแบบไหน เหมือนที่เธอเคยพูด ภรรยาคนนั้นเป็นคนเลวจริงๆ แต่เธอรู้ไหมว่า จุดบกพร่องของเธอช่วยสร้างความเลวร้ายของตัวร้ายในนิยายได้มากแค่ไหน
ฉันยังคงรู้สึกขมขื่นเมื่อนึกถึงบาดแผลที่ภรรยาคนนั้นทำให้ฉัน แต่ฉันเป็นนักเขียน แรงบันดาลใจในการสร้างสรรค์อยู่รอบๆ ตัวเรา เรามีอิสระเสมอที่จะเลือกว่าจะปล่อยให้บาดแผลเป็นเพียงบาดแผล หรือจะเปลี่ยนมันให้กลายเป็นศิลปะ และฉันคิดว่ากระบวนการแบบนี้คือส่วนหนึ่งของกระบวนการที่สมบูรณ์ ในการเปลี่ยนชีวิตให้กลายเป็นศิลปะ
อ้อ ฉันขอเล่าเรื่องของนักวิทยาศาสตร์แว่นตาสุดสยองขวัญให้ฟังทีหลัง