การเป็นคนดีแล้วมีความสุขจริงหรือ?

บ่อยครั้งที่เราพบเจอกับคนที่เน้นย้ำคุณงามความดีอย่าง 'ความใจดี' ความใจดีนั้นเป็นพฤติกรรมในอุดมคติตั้งแต่เด็ก และเป็นหนึ่งในคุณธรรมที่จำเป็นต่อการได้รับความรักและการยอมรับ แต่เมื่อเวลาผ่านไปปีแล้วปีเล่า ฉันก็เริ่มสงสัยว่า การกระทำที่ใจดีนั้นทำให้ฉันมีความสุขอย่างแท้จริงหรือไม่

"ดีก็คือดี"

นอกจากความใจดีแล้ว คำพูดที่ว่าดีก็คือดีก็ถูกใช้บ่อยครั้ง ฉันเองก็มักจะอดทนกับเรื่องที่ไม่พึงพอใจด้วยความคิดแบบนี้ แต่มันดีจริงๆ หรือ? คนที่บอกว่าดีก็คือดีนั้น พูดถึง 'ความดี' จากมุมมองของใครกันแน่? ฉันเชื่อในเรื่องกรรม แต่บางครั้งก็สงสัยว่าดีก็คือดีนั้นจริงหรือไม่

ยุน ซอ รัม ผู้เขียนหนังสือ <ทำไมเขาถึงไม่ขอโทษ> กล่าวว่า แม้ลักษณะที่ปรากฏในสภาพแวดล้อมที่กำหนดจะแตกต่างออกไปบ้าง แต่รูปแบบการสร้างความเสียหายให้กับผู้คนรอบข้างของคนเลวๆ นั้นก็ไม่แตกต่างกันมากนัก

ทัศนคติแบบเห็นแก่ตัวที่ว่า ฉันทำได้แต่คุณทำไม่ได้ รวมถึงการโกหกที่เห็นได้ชัดแต่ก็ไม่กระพริบตาและทำราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น นอกจากนี้ยังรวมถึงการอ้างว่าตัวเองเป็นผู้เสียหายทุกครั้งที่มีปัญหาเกิดขึ้น ลักษณะเหล่านี้เป็นลักษณะร่วมกันของคนประเภทนาร์ซิสซิสต์ ไซโคพาธ โซไซโอพาธ ซึ่งเป็นคนที่เราเรียกว่าคนเลว พฤติกรรมการรังแกผู้อื่นของพวกเขามีความคล้ายคลึงกันมาก เพียงแต่มีความรุนแรงที่แตกต่างกันเท่านั้น

-ทำไมเขาถึงไม่ขอโทษ, ยุน ซอ รัม, 봄에

ไม่ว่าจะชอบหรือไม่ชอบ เราต้องพบเจอกับคนที่ลักษณะแบบนี้ในชีวิต เมื่อเวลาผ่านไป เราก็ค่อยๆ ตระหนักได้ว่าดีก็คือดีนั้นไม่ใช่เรื่องจริงเสมอไป และการใช้ชีวิตอย่างใจดีนั้นไม่ได้หมายความว่าเราจะมีความสุขเสมอไป นอกจากนี้เรายังได้เรียนรู้ด้วยว่าคุณธรรมอย่างความใจดีและคำพูดที่ว่าดีก็คือดีนั้นถูกบิดเบือนไปอย่างไรเมื่อคนเลวๆ ต้องการเอาตัวรอด

"ถ้าใช้ชีวิตอย่างใจดีแล้วจะมีความสุขจริงหรือ?"

นี่เป็นคำถามที่ซับซ้อนที่อาจมีคำตอบที่แตกต่างกันไปตามสถานการณ์ ความใจดีอาจไม่ได้นำไปสู่ความสุขเสมอไป และบางครั้งเราอาจต้องละทิ้งความใจดีเพื่อปกป้องสิทธิและหลักการของตัวเอง สุดท้ายแล้วสิ่งสำคัญคือ เราจะใช้ชีวิตอย่างใจดีเพื่อใคร และเพื่อใคร