Pisanie, które mnie wywyższa

Przez jakiś czas, poprzez samowyznaczoną izolację, skupiałam się na pisaniu, bez ogródek ukazując siebie. Podczas tworzenia tekstów, ja sama, ukazana w przestrzeni między słowami, byłam momentami nieszczęśliwa, a momentami silna. Obserwując różne oblicza mojej osoby, jasno uświadomiłam sobie, kim chcę być i o czym chcę myśleć w swoim życiu. Ten proces był nieco krępujący, ale ostatecznie doprowadził do tego, że polubiłam siebie bardziej.

Codzienny czas poświęcony pisaniu był dla mnie cennym momentem refleksji. Niekiedy napisanie jednego tekstu zajmowało mi dwie, trzy godziny. Działo się tak dlatego, że jednocześnie dokonywałam procesu wydobywania na powierzchnię dawnych ran. Te rany nie były łatwe do zapomnienia, a ja bałam się z nimi mierzyć. Jednak pisanie zawsze było dla mnie cennym narzędziem rozumienia i wyrażania siebie. Często, pogrążona w wirze emocji, uczyłam się rozumieć i akceptować siebie.

Codzienne pisanie samo w sobie stworzyło moją historię wyzwolenia. Stopniowo wydobywałam z siebie dawne cierpienia, patrzyłam na te rany i powoli zaczynałam się od nich uwolnić. Pisanie stało się nie tylko formą wyrażania, ale i narzędziem mojej osobistej terapii, a w tym procesie jeszcze lepiej poznałam samą siebie.

Wtedy i teraz, pisanie zawsze było dla mnie cennym narzędziem rozumienia i wyrażania siebie. W codziennych zapiskach odkrywam siebie, a ten proces leczy mnie i pozwala mi się rozwijać. Chcę nadal pisać swoją historię wyzwolenia. Chcę w niej zawsze odkrywać prawdziwą siebie, uczyć się kochać siebie. I chcę dzielić się tą miłością z innymi.