Czy naprawdę można zostać pisarzem, nawet bez talentu?

Jakkolwiek o tym myślę, talent nie miał w tym żadnego udziału.
-Hwang Borům

Autorka Hwang Borům, która jeszcze przed wydaniem swojej pierwszej książki rzuciła się w wir życia zawodowego pisarza i żyła jak pisarz, rzeczywiście nim się stała. Twierdzi, że pisanie powieści to nie zasługa talentu. Ale patrząc na ogromną popularność <Zapraszam do księgarni w dzielnicy Hynamdong>, niektórzy mogą wątpić, czy na pewno nie ma ona talentu. Czyżby mówiła to, żeby zrobić na kimś wrażenie, czy może naprawdę po prostu bawiła się pisaniem i stworzyła dzieło na skalę światową?

Wydaje się, że po ogromnej popularności <Grit> mit o talencie nieco osłabł, ale nadal wiele osób tkwi w jego sidłach. Ja również, mimo że od dzieciństwa byłem uczony w duchu mitu o talencie i starałem się go odrzucić, to jednak czasem zastanawiam się, co należy do sfery „talentu”.

Chociaż żyję zaledwie od mniej niż 100 lat, więc nie wiem, co jest prawdą, ale jeśli ktoś mówi, że nie umie pisać powieści, bo nie ma talentu, to prawdopodobnie rzeczywiście nie umie pisać. Natomiast jeśli ktoś nie wierzy w mity o talencie i idzie własną drogą, to naprawdę nią podąża. Co więcej,mówi się, że geniusz nie pokona pracowitego, a pracowity nie pokona tego, kto się tym bawi.

Człowiek staje się tym, w co wierzy.
-Anton Czechow

Człowiek staje się tym, w co wierzy. Tak jak powiedział Anton Czechow.

▶ Skoro już zacząłem pisać, to chciałem tylko doprowadzić to do końca. Innymi słowy, chodziło o ukończenie historii. Ukończenie historii zależy ode mnie, więc wystarczyło, że w siebie uwierzę.

▶ W tym czasie myślałem raczej o pisaniu opowieści niż powieści.

▶ Myślenie o pisaniu opowieści dawało mi poczucie, że mogę to zrobić. Opowieści, bo je lubię.

▶ Ogladanie i czytanie opowieści to jak podążanie za czyimś życiem.

▶ Wydaje mi się, że pisanie powieści to kontynuacja takiej zabawy. Różnica między tą a poprzednimi zabawami polega na tym, że tym razem opowieść zaczyna się ode mnie.

▶ Jak zawsze, bawię się opowieścią, tworząc różne jej wersje. Spośród nich wybieram tę, która mi najbardziej odpowiada, i zapisuję ją w języku koreańskim. Ten proces, w którym niejasny obraz staje się wyraźnym zdaniem, doprowadził mnie do napisania powieści. Jakkolwiek o tym myślę, talent nie miał w tym żadnego udziału.

-Hwang Borům, Proste życie, Yeollimwon