Różnica między próżnością a dumą

Niezależnie od tego, czy chodzi o obraz, czy o tekst, gdy dzielimy się z innymi swoją pracą, nie sposób uniknąć pewnego subtelnego akcentu chwalenia się. Kluczowe jest jednak rozróżnienie, czy ta chęć pochwalenia się wynika z próżności, czy też z autentycznej dumy.

Osoby o silnie rozwiniętej próżności jawnie pragną zaprezentować swoje osiągnięcia, co wyraźnie widać w toku rozmowy. Z drugiej strony, duma osoby o silnym poczuciu własnej wartości wynika z autentycznej satysfakcji i wdzięczności za swoje sukcesy.

Ta różnica jest wyraźnie odczuwalna dla odbiorcy. Próżność zazwyczaj skupia się na zewnętrznym uznaniu i opiniach innych, podczas gdy duma wiąże się z wewnętrznym zadowoleniem i samorealizacją.

Ostatecznie, ta cienka granica między próżnością a dumą, gdy dzielimy się swoimi osiągnięciami, zależy od tego, na jakich wartościach nam zależy. Jeśli naprawdę kochamy swoje osiągnięcia i cenimy lekcje oraz doświadczenia zdobyte w trakcie ich realizacji, to jest to właśnie zdrowa duma, która pozytywnie wpływa na innych.

▶ Marzenia o oczekiwaniach, których nie znamy, dotyczących uczuć innych ludzi, czynią nas nieszczęśliwymi. Lepiej nie przejmować się tym, co inni mówią. U podstaw tego leży chciwość i przywiązanie.

▶ Jeśli próżność to pragnienie pochwały od innych, większe niż nasz rzeczywisty wizerunek, to duma to mocne przekonanie o swoich zaletach. Próżność to nadzieja pokładana w sercach innych, a duma to bezpośrednia, wysoka ocena samego siebie płynąca z własnego serca. Każdy może ją posiadać, jeśli ma pewność co do swoich zalet i wartości.

▶ Niezachwiana duma, czyli pewność siebie i własnej wartości, jest najważniejszym warunkiem szczęścia.

- Arthur Schopenhauer, „Schopenhauer dla czterdziestolatków”