Szybki sukces, szybki wzrost. To historia świata, który jest nieco inny niż mój.

Jestem powolny, ale nie oznacza to, że jestem leniwy. Wszędzie wokół mnie było mnóstwo osób, które szybko odniosły sukces, a czasem słyszałem też: „Dlaczego potrafisz tylko tyle?”. W obliczu takich ocen naturalnie stałem się niespokojny, ale to nie przyspieszyło mojego rozwoju. Czasami miałem wrażenie, że duszę się od pytania: „Dla kogo się staram?”. Spoglądając wstecz, czas, w którym żyłem w tempie dyktowanym przez innych, był ciężki, ale w tym procesie wiele się nauczyłem.

Nie mam nic przeciwko szybkiemu rozwojowi i sukcesowi, które wymaga świat. Ja również chciałbym szybko się rozwijać i zawsze witam to z otwartymi ramionami. Jednak nie chcę żyć tak, „jak chcą inni”. To, czego chcą inni, dla mnie to jak ubranie, które mi nie pasuje. Próbując dopasować się do standardów innych, tracisz siebie i trudno jest znaleźć prawdziwe szczęście. Teraz wiem, czego chcę, co naprawdę ma dla mnie znaczenie, więc gdy ktoś stawia mi przed oczy absurdalne oczekiwania, stawiam granice.

Andante: powoli lub jak spacer

Idę przez życie w tempie andante. Choć powoli, każdy mój krok jest znaczący. To tempo daje mi spokój, a w tym spokoju mam okazję odkryć siebie. Myślę o tym, co lubię, i tworzę sposób, by odczuwać prawdziwe szczęście.

Teraz odrzuciłem pośpiech narzucony przez presję innych i szanuję swoje tempo. Zrozumiałem, że ważniejsze jest, aby iść naprzód powoli, ale pewnie. W tym procesie odkrywam to, czego naprawdę chcę, i na nowo buduję sens swojego życia.

Tak jak w muzyce rytm andante, tak też płynie moje życie. W świecie, który szybko biegnie, żyję pełnią życia, odkrywając małe radości w powolnym tempie. Ostatecznie tempo życia należy dostosować do siebie, a w tym tempie piszę swoją historię. Wierzę, że moje tempo sprawi, że moje życie będzie jeszcze bogatsze.