Przez jakiś czas odłożyłam na bok pisanie na Brnczu, blogu na Naver i na durumis. Zamiast tego otwierałam plik programu Word lub pisałam w swojej własnej, tajnej przestrzeni. W międzyczasie kontynuowałam prowadzenie dziennika czytelniczego na Instagramie, ale sama czynność publicznego pisania potrzebowała chwili na złapanie oddechu. Chyba potrzebowałam samotnej izolacji, ponieważ mieszały się we mnie różne emocje, a myśli wciąż krążyły i plątały się ze sobą. I tak dotarliśmy do września, kiedy upał nieco zelżał.

Dziś rano, podczas spaceru, przyszło mi do głowy wiele myśli. Mówi się, że rozwój jest spiralny, ale często wydaje się on tak powolny, że czuję się zakłopotana. Czasem mam poczucie satysfakcji z tego, że rozwijam się w swoim własnym, swobodnym tempie, ale wciąż odczuwam niepokój. Zwłaszcza przed nowym początkiem, drżenie, które zawsze odczuwam, jest dla mnie czymś znanym.

Rozpoczynając pierwszy dzień września, zadałam sobie pytanie: „Co teraz zacznę robić?". Aby spotkać się z tą porą roku z nowym nastawieniem, przyjrzałam się sobie od środka. Zastanawiałam się, jak doświadczenia i wiedza z przeszłości pomogły mi się rozwinąć i jakie zobowiązania mogę podjąć dla przyszłej siebie.

Postanowiłam już dłużej nie więzić siebie. Zamierzam szczerze zaakceptować swoje emocje i myśli, a w nich szukać nowych możliwości. Niepokój czasem przypomina dreszczyk emocji. Im większy niepokój, tym większa szansa na odkrycie ukrytych możliwości. Chcę znaleźć własne tempo i ścieżkę, która pozwoli mi się rozwijać.

Wrzesień jest symbolem nowego początku. Chciałabym wykorzystać świeżość tej pory roku i odnowić swoje zobowiązania, aby iść naprzód krok po kroku. Zamierzam obserwować przepływ swoich emocji i w nich odnaleźć siebie. Z niecierpliwością czekam na to, jakie zmiany przyniesie mi ten wrzesień, i kontynuuję swoją historię.