Ik heb me een tijdlang in zelfisolatie teruggetrokken om te schrijven en mezelf zonder enige terughoudendheid te laten zien. Tijdens het schrijven was ik soms ellendig, soms sterk in de leegte die in mijn schrijven zat. Door naar de verschillende aspecten van mezelf te kijken, werd duidelijk hoe ik wilde leven en wat voor gedachten me bezighouden. Dat proces was soms een beetje gênant, maar uiteindelijk werd het een proces waarbij ik mezelf meer leerde liefhebben.

De tijd die ik elke dag aan schrijven besteedde was een kostbare reflectieperiode voor me. Soms duurde het twee tot drie uur om een ​​artikel te schrijven. Dat kwam omdat ik tegelijkertijd bezig was om oude wonden naar de oppervlakte te brengen. Die wonden waren niet gemakkelijk te vergeten en ik was bang om ze onder ogen te zien. Maar schrijven was altijd een kostbaar middel om mezelf te begrijpen en te uiten. Vaak leerde ik mezelf te begrijpen en te accepteren te midden van de wervelwind van emoties die ik tegenkwam.

Mijn bevrijdingsdagboek werd vanzelf afgerond door middel van dagelijks schrijven. Ik haalde één voor één de pijn van het verleden naar boven, keek naar de wonden en begon me er geleidelijk van te bevrijden. Schrijven was niet alleen een manier van uiten, maar ook een hulpmiddel voor genezing. In dat proces begreep ik mezelf beter.

Zowel vroeger als nu was schrijven altijd een kostbaar middel om mezelf te begrijpen en te uiten. In mijn dagelijkse verslagen vind ik mezelf en dat proces geneest en laat me groeien. Ik wil mijn bevrijdingsdagboek blijven schrijven. Daarbinnen wil ik altijd mijn ware zelf ontdekken, leren van mezelf te houden en die liefde met anderen delen.