Schrijven over mijn eigen aanbidding

Een tijdlang heb ik mezelf geïsoleerd en me toegelegd op schrijven, waarbij ik mezelf zonder enige terughoudendheid blootlegde. Tijdens het schrijven was ik in de lege ruimtes die ik vulde soms ellendig, soms sterk. Door naar de verschillende aspecten van mezelf te kijken, werd glashelder wat voor persoon ik wil zijn en met welke gedachten ik wil leven. Dat proces was soms een beetje gênant, maar uiteindelijk leidde het ertoe dat ik mezelf meer ging liefhebben.

De dagelijkse schrijftijd was voor mij een kostbaar moment van reflectie. Soms deed ik er twee of drie uur over om een stuk te schrijven. Dat kwam omdat ik tegelijkertijd de wonden uit mijn verleden naar boven haalde. Die wonden waren niet gemakkelijk te vergeten en ik was bang om ze onder ogen te komen. Maar schrijven was altijd al een waardevol middel om mezelf te begrijpen en te uiten. In de wervelwind van emoties die ik vaak tegenkwam, leerde ik mezelf te begrijpen en te accepteren.

Door dagelijks te schrijven, werd mijn bevrijdingsdagboek vanzelf af. Ik haalde stukje bij beetje de pijn uit het verleden naar boven, keek naar die wonden en begon er geleidelijk aan los van te komen. Schrijven was niet alleen een manier van uiten, maar werd ook een instrument voor mijn genezing, en in dat proces ben ik mezelf steeds beter gaan begrijpen.

Vroeger en nu, schrijven is altijd al een kostbaar middel om mezelf te begrijpen en te uiten. In mijn dagelijkse aantekeningen vind ik mezelf, en dat proces geneest en laat me groeien. Ik wil mijn bevrijdingsdagboek ook in de toekomst blijven schrijven. Ik wil daarin altijd de ware ik ontdekken, leren van mezelf te houden, en die liefde delen met anderen.